معرفی فرآیند جوشکاری سطحی برای آلیاژهای مبتنی بر نیکل
آلیاژهای مبتنی بر نیکل دارای خواص خوب مقاومت در برابر گازهای راکتیو، خوردگی متوسط مقاوم در برابر سایش و مقاوم در برابر اسید بوده و دارای ویژگی‌های استحکام بالا، پلاستیسیته خوب، تغییر شکل گرم و سرد، پردازش و جوش هستند و یک خوردگی بسیار مهم هستند. مواد فلزی مقاوم
در کاربردهای روکش، فولاد کربنی یا فولاد ضد زنگ می تواند با یک لایه فلز مبتنی بر نیکل به عنوان یک لایه دی الکتریک روکش شود، به طوری که دارای مزایای دو فلز است. این نوع مواد جوش کاملاً با عناصر آلیاژی معمولی متفاوت است. در جوشکاری باید از روش های مختلف جوشکاری برای جوشکاری استفاده کرد.
به دلیل خواص فیزیکی متفاوت فلزات در جوشکاری سطحی، حوضچه جوشکاری آلیاژی مبتنی بر نیکل بسیار چسبناک و عمق ذوب کم است. افزایش جریان جوشکاری نمی تواند به طور قابل توجهی سیالیت فلز را بهبود بخشد و عمق ذوب را افزایش دهد.
بر خلاف مهره مقعر که معمولا در فولاد ضد زنگ تشکیل می شود، سطح مهره آلیاژهای مبتنی بر نیکل به طور قابل توجهی محدب است.
به منظور جلوگیری از ترک خوردگی کریستال، به خصوص اولین لایه ترک کریستال در ریشه جوش، می توان با پر کردن فلز جوش با جریان کمی، آن را از بین برد.
هنگام استفاده از جوش آرگون، مواد جوش نباید مستقیماً در حوضچه مذاب غوطه ور شود. مواد جوشکاری باید در مقابل الکترود تنگستن قرار گیرد و در حین ذوب تغذیه شود. قسمت انتهایی مواد جوش همیشه توسط گاز آرگون محافظت می شود.
سیالیت مواد مصرفی جوشکاری مبتنی بر نیکل ضعیف است و جریان نباید خیلی زیاد باشد، سرعت جوش آهسته است و جوشکاری باید به دقت کنترل شود.
هنگام جوشکاری چه جوش بین لایه ای و چه جوش پوششی، در حین جوشکاری به محافظ آرگون توجه کنید تا از اکسید شدن قسمت جوش جلوگیری شود.
تمایل به سخت شدن کار سرد مواد مختلف متفاوت است. به عنوان مثال، تمایل به سخت شدن کار سرد آلیاژهای مبتنی بر نیکل 1 تا 2 برابر بیشتر از فولاد ضد زنگ است. بنابراین، اگر جوشکاری کنترل نشود، خم شدن آن آسان است.
استحکام دو فولاد غیرمشابه در جوشکاری سطحی متفاوت است پس به ترک تنشی در ریشه بعد از جوشکاری توجه کنید.
فلزات جوش آلیاژی مبتنی بر نیکل مانند فلزات جوش فولادی خیس نمی شوند و پخش می شوند. حتی افزایش جریان جوشکاری، سیالیت فلز جوش را بهبود نمی بخشد، اما اثر مخربی دارد. اگر جریان جوشکاری از محدوده توصیه شده فراتر رود، نه تنها حوضچه مذاب را بیش از حد گرم می کند، حساسیت ترک های داغ را افزایش می دهد و مقاومت به خوردگی ناشی از دانه های درشت را کاهش می دهد، بلکه باعث تبخیر اکسید زدا در فلز جوش می شود و باعث ایجاد منافذ می شود. ظاهر شود.
در جوشکاری قوس الکترود، جریان بیش از حد جوشکاری نیز الکترود را بیش از حد گرم می کند و باعث ریزش پوشش می شود و اثر محافظتی خود را از دست می دهد. به دلیل سیالیت ضعیف فلز جوش، جریان دادن به دو طرف جوش آسان نیست. به منظور به دست آوردن شکل گیری جوش خوب، گاهی اوقات از فرآیند تاب خوردگی استفاده می شود. اما این تاب یک نوسان کوچک است و فاصله نوسان بیش از 3 برابر قطر سیم یا الکترود جوش نیست. گاهی اوقات نقص در جوشکاری قوس الکترود حتی با فرآیند تاب خوردگی نیز دیده می شود.
عیوب عمدتاً شامل لبه زیر برش و ذوب نشده است. برای از بین بردن این عیوب، زمانی که جوش در هر طرف به حالت حدی می چرخد، باید مدتی مکث کرد تا زمان کافی برای جوشکاری کامل فلز جوش مذاب با فلز پایه داده شود و ناحیه زیر برش را پر کنید. . یکی دیگر از اقدامات مهم فرآیندی که باید در جوشکاری قوس الکترود استفاده شود این است که قوس جوش باید تا حد امکان کوتاه باشد.
در طول فرآیند جوشکاری، مشخصات ذاتی آلیاژ مبتنی بر نیکل الکترود مشخص می کند که نفوذ آهن مذاب کم عمق است و این مشکل را نمی توان به سادگی با تنظیم پارامترهای جوش حل کرد.
با توجه به آزمایشات مکرر، روش غلبه بر نفوذ کم عمق، اصلاح فرم شیار سنتی است و زاویه موقعیت شیار بین 40 درجه تا 65 درجه مناسب تر است.
جوشکاری مواد مبتنی بر نیکل نسبت به فولاد کربنی و فولاد ضد زنگ الزامات سخت گیرانه تری روی سطح جوش دارد. هنگام جوشکاری مواد مبتنی بر نیکل، باید به صورت مهره ای محدب جوش داده شود. اکثر موارد ترک خوردگی در جوشکاری مواد پایه نیکل به دلیل نیروی ناهموار ناشی از مهره مقعر است.
دمای بین لایه‌ای در فرآیند جوشکاری مواد سطحی مبتنی بر نیکل نباید خیلی زیاد باشد، معمولاً زیر 100 درجه. جوشکاری مواد آلیاژی مبتنی بر نیکل معمولاً نیازی به پیش گرم کردن و عملیات پس از حرارت ندارد.
